Jennifer Hoffman over Genaaid:

“Ik ben veranderd teruggekomen.”

Vanavond alweer aflevering 6 van Genaaid op NPO3. Genoeg reden om in gesprek te gaan met Jennifer Hoffman, presentatrice van ‘Genaaid’, over duurzame mode. Hoe kijkt ze naar kleding na ‘Genaaid’? De confrontatie met de barre omstandigheden van de textiel-arbeiders in Myanmar was voor de jonge deelnemers al heel erg heftig, maar wat deed het met Jennifer? In dit interview met The Blind Spot vertelt ze erover.

Foto: Liselore Chavelier

Bewustwording na “Genaaid”

Jennifer was zich al een tijdje bewust van het feit dat het niet goed zat in de kleding-industrie, maar wist niet goed waar te beginnen. Meewerken aan het programma “Genaaid” deed veel meer met haar dan dat ze aanvankelijk had gedacht. Het bleek ook voor haar een zeer leerzame reis;

“Ik kijk graag genuanceerd naar dingen, het leven is niet zwart-wit, het is grijs. Zo dacht ik ook dat het niet zó erg kon zijn. Ik dacht dat mensen dit andere mensen niet aan konden doen. Maar ik heb zelf kunnen zien in welke vreselijke mens-onterende omstandigheden mensen moeten werken. Dus het heeft een hoop met mij gedaan, ik ben veranderd teruggekomen.”

Welk effect heeft het gehad op je?

“Ik merk dat ik, niet alleen op het gebied van kleding, veel meer de echte waarde zie van dingen. En dat ik beter zorg voor mijn spullen, minder snel denk: “Ach, dan koop ik toch een nieuwe?” We kunnen niet eindeloos blijven consumeren. Al willen grote winkelketens ons dat wel laten geloven.”

Was je je bewust van de misstanden in de kleding-industrie?

“Nee. Niet genoeg. Ik denk dat ik de klok wel had horen luiden, maar ik wist niet waar de klepel zat. Zoals zoveel mensen, denk ik. Ik kende wel de verhalen over slechte arbeidsomstandigheden en kinderarbeid. Maar daarvan kun je ook denken dat dat wellicht een fase is. En dat een land daar helaas doorheen moet om tot een bloeiende economie te komen. Alleen dat is echt slechts een gedachte.

Wat ik nog niet wist, is de echte schade die de kledingindustrie toebrengt aan mens, dier en milieu daar in die landen. Grote merken zeggen dat ze arbeid creëren voor die mensen. Maar ze creëren werk waar de mensen niet van rond kunnen komen en dus hun kinderen ook aan het werk moeten zetten. Werk waar ze letterlijk ziek van worden. Werk waarmee hun land en rivieren verontreinigd raken.”

Hoe kijk je hier nu naar?

“Ik ben vooral geschrokken van de omvang van dit probleem. Dus ik ben strijdbaar geworden. We moeten hier echt iets aan veranderen.

“Laten we eerlijk zijn; je bent als merk echt een lul als je niet over duurzaamheid nadenkt.”

Wat ga je vanaf nu anders doen dan voorheen? 

“Simpel. Ik zorg beter voor de kleding die ik nu heb. Laat dingen vermaken, zodat ik het alsnog draag. Soms zelf tot een heel nieuw kledingstuk. En mocht ik iets nieuws willen of nodig hebben dan kijk ik eerst bij tweedehands winkels of bij duurzame labels. Tot nu toe ben ik daar steeds geslaagd. Je zult mij niet meer zo snel bij een grote fast fashion keten tegenkomen.”

En het geitenwollensokken-imago van duurzame mode? 

“Gelukkig is het de laatste jaren dat geitenwollensokken-imago aan het kwijtraken. Die winkels zijn er ook nog, maar ik zie juist vooral jonge, toffe merken om me heen die niet onder doen voor de grote fast fashion ketens qua mode. En laten we eerlijk zijn, je bent natuurlijk als merk echt een lul als je in deze tijd niet over duurzaamheid nadenkt.”

Hoe zie je de toekomst van mode?

“Ik hoop dat grote bedrijven hun verantwoordelijkheid gaan nemen. Dat ze bijvoorbeeld steeds meer circulair gaan produceren, zoals Mud Jeans. En dat ze wellicht ook de hele productieketen in handen nemen. Van katoenplantage tot eindproduct. En dat ze het hele proces gezond en goed maken voor mens dier en milieu.”

Is duurzame kleding al voldoende toegankelijk?

“Steeds beter. Ik denk dat toegankelijkheid niet het grootste probleem is, maar transparantie. We kunnen in de kleding labels niks zien. Daar staat een landnaam, maar dat zegt helemaal niks. Made in Myanmar… en dan? Uit een schone mooie fabriek of een fabriek waar mensen op het beton op de grond moeten slapen? Is het katoen van schone velden waar de mensen in gezondheid werken of komt het katoen van een veld vol kunstmest en pesticiden? Dus ik denk dat het vooral transparanter moet. Zodat wij, als consument ook echt weten wat we kopen. En dus zelf kunnen zien of iets duurzaam is of niet.”

Welke tips heb je voor mensen die graag duurzame kleding willen kopen?

“Eigenlijk begint het in je eigen kledingkast. Dat je die eens goed gaat opruimen, zodat er alleen kleding hangt die je ook daadwerkelijk draagt. (utopie natuurlijk, ik ben ook een vrouw, maar alle kleine beetjes helpen) En voor de kleding die je dan in je kast hebt, ga je beter zorgen. Misschien heb je nog wat kleding die je niet meer draagt met een reden, maar die makkelijk verholpen kan worden. Ik ben goede vrienden (vind ik zelf dan) geworden met de kleermaakster op de hoek en daar breng ik regelmatig een klein stapeltje kleding naartoe. Soms voelt het echt alsof ik weer wat nieuws heb. Mocht je wel wat nieuws willen, kijk dan eerst eens in tweedehandswinkels. En gelukkig zijn er ook genoeg hele leuke merken waar je met een gerust hart voor echt iets nieuws kunt gaan winkelen. Zoals je hier bij The Blind Spot tegenkomt.”

Bedankt Jennifer voor je openheid, nog een laatste aanvulling?

“En begin makkelijk, begin klein. Het is namelijk ook echt leuk om je ermee bezig te houden. Je kunt ook in winkels of aan je favoriete merken vragen of ze weten in welke omstandigheden hun kleding wordt geproduceerd. In de meeste gevallen zullen ze geen antwoord hebben, maar hoe meer wij het gaan vragen, hoe meer zij er zelf over na moeten gaan denken. Het heeft mij in elk geval al een paar keer echt een leuk gesprek opgeleverd.”

Wat draag je zelf graag?

“Flaired Hazen van Mud jeans. En die combineer ik zelf graag met een sweater of t-shirt van GOAT.”

Dankjewel Jennifer voor dit openhartige interview.